Blog - Jeśli trzeba ukoić czyjś ból, to trzeba to zrobić!

Ten esej to refleksyjna podróż w głąb ludzkich emocji – szczególnie tych najtrudniejszych, które często skrywamy pod maską złości, milczenia lub pozornie „silnego” życia. Jeśli chcesz zrozumieć, dlaczego niektórzy uciekają przed bólem i jak wiele może znaczyć zwykła obecność drugiego człowieka, zajrzyj do tego tekstu. To opowieść o delikatności, empatii i o tym, że czasami najważniejszym gestem, jaki możemy podarować drugiej osobie, jest ukojenie jej cierpienia. To krótka, ale poruszająca lektura, która zostaje w człowieku na długo.

Są wśród nas ludzie, którzy noszą w sobie ciężar większy, niż potrafią udźwignąć. Idą przez życie z pozorną stanowczością, ale pod tą twardą skorupą kryje się kruchość – niewidoczna, a jednak nieustannie obecna. Tacy ludzie często nie potrafią pogodzić się z bólem, który wdarł się w ich codzienność. Niezależnie od tego, czy rodzi się z samotności, utraty, czy zranień z przeszłości, potrafi zatruć każdy oddech. A gdy ból staje się zbyt głośny, rodzi się złość – dzika, nieokiełznana, skierowana na świat, a czasem przede wszystkim na samych siebie.

Złość bywa maską. Chroni, ale też izoluje. Odbiera szansę na bliskość, na rozmowę, na pomoc. Niektórzy szukają więc ucieczki tam, gdzie obietnica ulgi jest szybka i kusząco prosta: w używkach, w chwilowym oderwaniu od rzeczywistości. Alkohol, narkotyki, impulsywne decyzje – wszystko to staje się prowizorycznym opatrunkiem na ranę, która krwawi zbyt mocno, by ją zignorować. Jednak każdy opatrunek, który nie leczy, a tylko zasłania, z czasem zaczyna uwierać.

Właśnie dlatego tak ważne jest, byśmy nie odwracali wzroku od cudzego cierpienia. Niekiedy wystarczy obecność. Innym razem – słowo, nawet to nieporadne. Czasem wspólne milczenie. A czasami odwaga, by powiedzieć: „Widzę cię. I nie musisz przez to przechodzić sam/a.” Bo jeśli trzeba ukoić czyjś ból, to trzeba to zrobić – nie dlatego, że mamy obowiązek ratować cały świat, ale dlatego, że każdy z nas może pewnego dnia znaleźć się po tej drugiej stronie. Po stronie kogoś, kto się zgubił, kto wstydzi się swojej słabości, kto nie potrafi przyznać, że jedyne, czego potrzebuje, to odrobina czułości.

Wspieranie drugiego człowieka nie zawsze oznacza wielkie gesty. To raczej konsekwentna czułość wobec czyjejś kruchości. Małe kroki – rozmowa zamiast oceny, wyciągnięta dłoń zamiast osądzającego spojrzenia, zrozumienie zamiast pośpiechu. Bo ból, którego się nie zauważa, rośnie. A ból, który zostaje dostrzeżony, powoli zaczyna tracić swoją władzę.

Może właśnie na tym polega nasze człowieczeństwo – na delikatności. Na gotowości, by być przy kimś wtedy, kiedy świat wydaje mu się bezbarwny i zimny. Na tym, by nie bać się zbliżyć do cudzych ran, bo przecież każdy z nas niesie jakąś własną.

Nikt nie powinien zostać sam ze swoim cierpieniem. A jeśli możemy uczynić je choć odrobinę lżejszym, to warto próbować – nawet jeśli czasem brakuje nam słów, nawet jeśli boimy się zrobić coś niewłaściwie. W końcu to nie perfekcja leczy, lecz obecność. I serce, które potrafi być przy drugim człowieku wtedy, gdy najbardziej tego potrzebuje.