Blog - Kiedy zniknie cała dekoracja, czyli dlaczego Twój dyplom nie płaci rachunków za duszę

Lśniąca fasada czy trwały płomień? Zrozum, dlaczego Twój dyplom i saldo na koncie to tylko rekwizyty.

Czy czujesz, że Twoja wartość zależy od tego, co masz na sobie, albo co masz na koncie? Zapraszam do lektury: cięta analiza tego, dlaczego jedynym, co mamy do zaoferowania światu, jest to, co niewidoczne. Odkryj, jak wrócić do swojego rdzenia, zanim zewnętrzny blask całkowicie Cię oślepi.

---

Wsiadam do windy i widzę ją. Idealny strój, idealny zegarek, w dłoni lśniąca torba, która krzyczy: sukces! Wymieniamy uprzejmości, uśmiechy i wiem, że to, co mam właśnie przed sobą, to produkt końcowy. Kobieta (lub mężczyzna) idealnie skrojona pod współczesne kryteria wartości: to, co zewnętrzne, ma być drogie, widoczne i bezbłędne. Człowiek współczesny to chodząca reklama samego siebie, z tą drobną różnicą, że reklama ma się sprzedać, a my musimy się... obronić przed zniknięciem.

I tu pojawia się mój felietonowy zgrzyt: traktujemy siebie jako sumę zewnętrznych dowodów. Wierzymy, że nasza wewnętrzna waga zależy od tego, co możemy światu pokazać i czym się możemy podeprzeć: dyplomem z wyróżnieniem, tytułem stanowiska, metką na ubraniu, czy idealnie wyselekcjonowanym zdjęciem z wakacji. Przyjmujemy rolę stróża pilnującego fasady, zapominając, że największe bogactwo jest w środku. Całą energię wkładamy w polerowanie mosiężnej tabliczki na drzwiach, podczas gdy wnętrze naszego skarbca jest zaniedbane.

To jest naturalna pułapka. Zewnętrzne atrybuty są łatwe do zmierzenia i dają natychmiastową, ulotną dawkę społecznej gratyfikacji. Problem w tym, że są też tymczasowe i nie są Tobą. Pomyślcie sami: czy Wasza dobroć zniknie, jeśli stracicie firmowe auto? Czy Wasza zdolność do empatii zniknie, jeśli makijaż spłynie, albo jeśli moda na Wasz ulubiony kolor minie? Oczywiście, że nie. Ale spróbujcie to wytłumaczyć swojemu wewnętrznemu krytykowi, gdy ogłaszają redukcję etatów!

A jednak, gdy tylko ten zewnętrzny budynek się zachwieje – przychodzi kryzys, tracimy pracę, relacja się rozpada – cały nasz system wartości idzie w gruzy. Zostajemy z lękiem i pytaniem, które jest równie niewygodne, co prawdziwe: kim jestem bez tego, co miałem? To jest moment, w którym nagle uświadamiamy sobie, że nasz dyplom jest świetny do powieszenia na ścianie, ale nie płaci rachunków za duszę.

Większą mądrością i jedyną ucieczką jest prosta, wyzwalająca prawda: wszystko, co naprawdę mamy do zaoferowania, jest wewnątrz nas. To nie dyplom jest naszą wartością, ale nasza zdolność do myślenia i kreatywności, nawet gdy myślimy o tym, co zjeść na obiad. To nie tytuł nas definiuje, ale nasza wola czynienia dobra i wierność własnej etyce. Nasza wartość nie jest czymś, co trzeba zdobyć i udowodnić światu krzykiem. Jest czymś, co trzeba odkryć i pielęgnować w ciszy własnej głowy.

To, co jest w nas cenne, to nasza esencja, nasza wewnętrzna stałość. To ona wytrzyma najgorszą burzę. Zamiast budować na piasku zewnętrznych pochwał, musimy przenieść cały nasz emocjonalny kapitał na rdzeń. Co to oznacza w praktyce? To jest ta subtelność: jeśli tworzysz coś pięknego, rób to nie dla lajków, ale dlatego, że Twoja dusza musi to wyrazić. Jeśli pomagasz drugiemu człowiekowi, rób to nie dla uznania, ale z powodu wewnętrznego imperatywu empatii, który sprawia, że jesteś po prostu lepszym człowiekiem. Wtedy Twoje życie staje się procesem dawania z nadmiaru, a nie rozpaczliwym zaspokajaniem braku. Kiedy czerpiesz z tego wewnętrznego światła, ono nie maleje – rośnie, oświetlając wszystko dookoła.

Dlatego uciekajmy od ścigania się z samym sobą, kto będzie miał lepsze zdjęcie. To, co jest w nas trwałe, to nasze czyste bycie, nasza świadomość i nasza wrażliwość. To one zostaną, kiedy zniknie cała dekoracja: dyplomy zżółkną, piękne ubrania wyjdą z mody, a lśniąca maska opadnie. Wartość, jaką naprawdę mamy do zaoferowania, czeka, abyśmy po prostu odważyli się nią być, bez konieczności robienia z tego story.

Puenta: Może więc czas, by przestać polerować mosiężną tabliczkę na drzwiach  i wreszcie sprawdzić, co tak naprawdę mamy w tym skarbcu? Odpowiedź jest prosta: Siebie. I to jest wystarczająco dużo.