Blog - Pancerz czułości: O tych, którzy czują zbyt mocno

Świat pędzi, zmuszając nas do ciągłego działania, optymalizacji i demonstrowania twardości. Ale są wśród nas Ci, którzy nie pasują do tego sztywnego schematu – ludzie intuicyjni, hiperwrażliwi, których wewnętrzne anteny wychwytują każdy niuans, każde niewypowiedziane słowo i każdą zmianę w pogodzie ducha. To oni, zarówno kobiety, jak i mężczyźni, niosą w sobie dar i przekleństwo: zdolność do odczuwania świata z niesamowitą, wręcz bolesną głębią.

Wyobraź sobie, że podczas gdy inni widzą szary dzień, Ty widzisz nieskończoną paletę odcieni szarości, deszcz pachnący tęsknotą i słońce obiecujące coś, co trudno nazwać. To jest życie z głęboką intuicją. Ci ludzie nie tylko widzą, ale i wiedzą. Wchodzą do pomieszczenia i natychmiast wyczuwają napięcie, smutek ukryty za uśmiechem, niewypowiedziane lęki. Ich wrażliwość na nastroje – własne i cudze – jest niczym barometr, który nieustannie rejestruje najmniejsze ciśnienie emocjonalne.

Poranek dla nich to często już mała wojna. Gwałtowny dźwięk budzika może wywołać fizyczny ból, a światło dnia uderza w nadmiernie rozbudzone zmysły. Ich nastrój nie jest stabilną bazą; jest wodą w wazonie, którą porusza każdy, nawet najdelikatniejszy podmuch wiatru z zewnątrz.

Paradoksalnie, to właśnie ta piękna, rzadka zdolność do głębokiego rezonansu z życiem, ma swoją ciemną stronę.

Osoby wrażliwe, zamiast odpoczywać w tej intuicyjnej wiedzy, mają tendencję do gromadzenia. Każdy lęk napotkany w świecie – strach przyjaciela, niepokój w wiadomościach, napięcie w pracy – jest absorbowany i składowany. Ich wewnętrzny system operacyjny jest przeładowany danymi.

W efekcie, człowiek o najdelikatniejszej intuicji buduje wokół siebie najtwardszy pancerz.

• Ten mężczyzna, który wydaje się chłodny i zdystansowany w biurze, jest tak naprawdę zalany lękiem przed porażką i krytyką. Jego dystans to mur, chroniący go przed emocjonalną lawiną.

• Ta kobieta, która zawsze służy radą i emanuje spokojem, w głębi duszy nosi na plecach lęki wszystkich bliskich, przekonana, że jej wrażliwość jest jej słabością, którą musi ukryć.

Dla nich lęk jest paliwem, które wmawia im, że jeśli nie zbudują zapory, fala emocji ich pochłonie. Gromadzą w sobie nieprzetworzony smutek świata, który, nie wyrażony, staje się ich własnym, wewnętrznym więzieniem.

A przecież świat tak bardzo potrzebuje ich niefiltrowanej intuicji. Potrzebuje mężczyzn, którzy pozwolą sobie na chwilę ciszy, aby przetworzyć chaos dnia, zamiast zagłuszać go działaniem. Potrzebuje kobiet, które usuną lęk przed osądem i pozwolą swojej czułości być siłą, a nie obciążeniem.

Jeśli rozpoznajesz w tym opisie siebie – tę osobę, która czuje zbyt wiele i dlatego za dużo się boi – pamiętaj o jednym:

Twoja wrażliwość nie jest słabością. Jest supermocą, która wymaga dyscypliny.

Musisz się nauczyć, że aby usłyszeć szept intuicji, musisz wyciszyć krzyk lęku. Codzienne nastroje, jakkolwiek intensywne, muszą być procesowane, a nie magazynowane. Pozwól sobie na luksus: płacz, pisz, idź na spacer, odetnij się od szumu, by chronić swoje delikatne anteny.

Prawdziwa odwaga to nie udawanie, że nic się nie czuje. Prawdziwa odwaga to rozbrojenie wewnętrznego pancerza, zaufanie swojej wyjątkowej intuicji i pozwolenie sobie na to, by być równie wrażliwym na radość, jak na smutek. Wtedy to coś – to wyjątkowe coś – przestanie być brzemieniem, a stanie się latarnią dla świata, który desperacko szuka światła.